گاهی دلم می‌خواهد...
یک نفر بی هوا حالم را بپرسد!
از همان احوالپرسی هایی که کم کم
رو به خنده میرود و حال آدم را خوب می‌کند!
گاهی دلم می‌خواهد از همان تماس هایی
که به بهانه "اشتباهی دستم خورد"
داشته باشم...
تا کم کم سر حرف باز شود و
حرف های دلم را بزنم....
گاهی دلم عجیب
لک می‌زند برای یک لبخند
برای یک آغوش امن....🫂!
هرکی بهت گفت:
" نمی‌خوام ناراحتت کنما ولی..."
وانستا، بهش گوش نکن، فقط بدو.
میخواد ناراحتت کنه.
شهر پره از آدمایی که
"با دهان نیشت می‌زنند"
و بعد به حال خودت رها میکنن...
بدانید کاربرد زبان نیش زدن نیست!
...💔
کاش آدم؛
بعضی حرفا رو از بعضی آدما
هیچوقت نشنوه،
که دیگه هیچوقت اون آدما
واسه آدم اون آدم سابق نشن...!
ترسم از آدم هاییه که
مثل تاکسی باهات برخورد میکنن!
آدم هایی که بی هوا وارد زندگی میشن،
با عجله حرف از دوست داشتن میزنن و
برای پیش رفتن شتاب دارن...
میخوان فرار کنن؛
میخوان فراموش کنن و
وقتی هم می‌بینن به اندازه کافی دور شدن،
بی مقدمه میگن:
ممنون، پیاده میشم :)!🍂
بالاخره در زندگی هر آدمی،
یک نفر پیدا می‌شود که بی مقدمه امده،
مدتی مانده...
قدمی زده و بعد اما بی هوا غیبش زده و رفته.
آمدن و ماندن و رفتن آدم ها مهم نیست.
اینکه بعد از گذشت چند سال،
چه ذهنیتی از هم دارید مهم است.
اینکه ذهنیت مثبت است یا منفی.
اینکه تو را چطور آدمی شناخته؛ مهم است.
منطقی هستی و می‌شود روی رفاقتت حساب کرد؟!
می‌گوید رفیق خوبی بودی برایش،
یا مهم‌ترین اشتباه زندگی‌اش شدی؟!
اینکه خاطرات خوبی از تو دارد؛
یا نه برعکس.
اینکه نقطه نوری شدی برای زندگیش؛
یا نه درسی شدی برای زندگی؟!
به گمانم ذهنیتی که آدمها از خود برای هم
به یادگار می‌گذارند، از همه چیز بیشتر اهمیت دارد
وگرنه همه آمده اند که یک روز بروند...
به قول محمود درویش :
"اگر خواستید بروید،
بروید و هرگز باز نگردید؛
لااقل به رفتن وفادار باشید،
تا ما هم
به فراموش شدنتان عادت کنیم!"